Aan 'de blog'

Eindelijk, ik ben aan 'de blog'. Wie tegenwoordig niet aan 'de blog' is loopt toch al weer aardig achter. Tenminste dat vindt men. Zeker de jongere generatie vindt alles via de computer heel normaal. Ik ben 44 en voel mij op dit terrein een halve gehandicapte. Facebook heb ik al ontdekt, twitter vind ik maar een raar fenomeen en bloggen eigenlijk ook. Wat ga je doen met bloggen? Die vraag heb ik mijzelf gesteld en een antwoord heb ik niet gevonden. Ik wil diegenen die mijn blog lezen meenemen in mijn gedachtenwereld. In mijn verbazing over de wereld. In mijn dagelijkse leven sta ik vaak te kijken wie de mens nu is of hoe de mens zichzelf voordoet zoals ze willen zijn. Ik sta ook met verbazing te kijken naar dat eeuwige gemopper van mensen, naar alles wat de ander niet goed doet. Zonder enige schroom laten ze daarbij hun eigen rol verdwijnen. De mens, een wezen, dat zichzelf verliest. Een wezen dat bij mijn op de lachspieren werkt, maar ook woedend kan maken over al die domheid en volgzaamheid. Wie durft er echt in zijn eigen spiegel te kijken? Arnon Grunberg zal een reisgenoot van mij worden, net als Jean-Paul Sartre.

Maar wie ben ik? Ik ben net zoals alle andere mensen. Geneigd naar het goede en het kwade. Stuiterend door het leven. Vader van een dochter die alle trekjes van haar vader ziet en zelf ook die trekjes kan vertonen. Aegidia mijn eigen spiegel en confrontatie. Gelukkig heb ik sinds kort twee huisgenoten: Harry en Jannus. Twee katers die de betrekkelijkheid van de mens ten volle laten zien. Ze zullen wel vaak gaan opduiken in 'Het dagelijkse leven.'