Amandelbloesem van Van Gogh

In het Van Goghmuseum voel je de schoonheid op je afkomen. Eerlijk gezegd ben ik minder onder de indruk van zijn vroegere werk. Vanaf het moment dat hij het Zuid-Franse zonlicht in zijn schilderijen laat doorwerken ben ik verloren. De warmte komt van de doeken je tegemoet. Eindeloos word je hart verwarmd en dat terwijl Vincent van Gogh zelf niet bepaald 'warm' van binnen moet zijn geweest. Al de zorgen, het eindeloze gevoel van mislukking, het moet een verschrikking zijn geweest. Iedereen weet hoe zijn leven eindigde.

Hoewel er meerdere schilderijen zijn die mij treffen, zoals 'Kraaien in het korenveld' en zijn zelfportretten, vind ik van het schilderij uit 1890, 'Amandelbloesem', een ongeëvenaarde schoonheid, liefde en warmte uitstralen. Het nieuwe leven in de bloesem, het witte maagdelijke, het blauw van de heldere, nog van de winterkoude komende lucht, het groen van de noestige takken die de winter hebben overleefd.

Het lelijke in de wereld kan nooit op tegen deze schoonheid. Vincent van Gogh's 'Amandelbloesem' is het medicijn tegen al ellende, tegen verdriet, tegen het kwaad.