Amandelbloesem van Van Gogh

In het Van Goghmuseum voel je de schoonheid op je afkomen. Eerlijk gezegd ben ik minder onder de indruk van zijn vroegere werk. Vanaf het moment dat hij het Zuid-Franse zonlicht in zijn schilderijen laat doorwerken ben ik verloren. De warmte komt van de doeken je tegemoet. Eindeloos word je hart verwarmd en dat terwijl Vincent van Gogh zelf niet bepaald 'warm' van binnen moet zijn geweest. Al de zorgen, het eindeloze gevoel van mislukking, het moet een verschrikking zijn geweest. Iedereen weet hoe zijn leven eindigde.

Hoewel er meerdere schilderijen zijn die mij treffen, zoals 'Kraaien in het korenveld' en zijn zelfportretten, vind ik van het schilderij uit 1890, 'Amandelbloesem', een ongeëvenaarde schoonheid, liefde en warmte uitstralen. Het nieuwe leven in de bloesem, het witte maagdelijke, het blauw van de heldere, nog van de winterkoude komende lucht, het groen van de noestige takken die de winter hebben overleefd.

Het lelijke in de wereld kan nooit op tegen deze schoonheid. Vincent van Gogh's 'Amandelbloesem' is het medicijn tegen al ellende, tegen verdriet, tegen het kwaad.

De Leidse koorboeken: inspiratie uit onze eigen cultuur

Tijdens mijn twee bezoeken aan de expositie over Lucas van Leyden in de Lakenhal te Leiden waren ze mij niet echt opgevallen, de Leidse koorboeken. Via de audiotour hoorde ik wel fragmenten maar was ik blijkbaar teveel onder de indruk van de schilderijen en tekeningen dat de schoonheid ontging van het gezag uit de late Middeleeuwen.

Op een later moment hoorde ik op radio 4 een uitzending over de Leidse koorboeken en .....ik was verkocht. Wat een prachtige liederen. Liederen speciaal gecomponeerd voor de Pieterskerk in Leiden m.n. om de getijden te zingen. Het is aan het Egidius kwartet te danken dat wij vandaag deze gezangen nog kunnen horen. In een project dat een aantal jaren gaat duren gaan ze de Leidse koorboeken opnieuw voor ons blootleggen. Opnieuw hoorbaar de klanken uit de Middeleeuwen.

Schoonheid begint bij liefde, bij passie. Het Egidius kwartet heeft dat begrepen. Mensen zoeken hun inspiratie steeds meer bij tradities die niet bij onze cultuur horen. Dat mag, maar wie de bereidheid toont de inspiratie in onze eigen tradities te zoeken vindt een schat die minder vreemd is. Het Egidius kwartet wijst de weg voor wie wil luisteren naar de klanken uit het diepst van onze cultuur.

Het ideeën-meisje

Ik ben een ideeën-meisje', zei mijn dochter een paar weken geleden. Aegidia heet ze. Een oude naam, van oorsprong Grieks, later via de Latijnse wereld, verder bekend geworden. Ze is 9 jaar.
Vandaag was ik met haar in Zeeland. Ze had op school geleerd over de Waternoodsramp en wilde nu met eigen ogen de Deltawerken zien. Het werd een interessante dag waarbij ik zelfs in dorpjes kwam die ik nog nooit had bezocht. We hebben de Kramersluizen gezien (Philipsdam), de Brouwersdam, de Oosterscheldekering. Daarnaast hebben we dorpjes gezien zoals Goedereede, Colijnsplaat, Vrouwenpolder en Bath. Er hing een geweldige rust, de zon scheen.
Mijn ideeën-meisje heeft met aandacht de Deltawerken bekeken en gezien dat we ons beschermen tegen het water. Ze gaat met een rustig hart vannacht slapen. Ze kan over haar ideeën blijven dromen.  

Anselm Kiefer, een genie

Wanneer je oog in oog staat met het werk van Anselm Kiefer wordt het stil in jezelf. Volledige stilte, overstijgend. Kiefer is als geen ander in staat de mens te laten beseffen dat hij in een traditie staat van bloed en ellende, maar dat uiteindelijk altijd weer de hoop, de groei zal terugkeren. 'Bohmen liegt aan Meer' is een voorbeeld van zo'n werk, dat ik vandaag zag in het Museum voor Schone Kunsten Antwerpen. Een verlaten, toegetakeld landschap, met sporen van bloed en gevechten, maar met het nieuwe leven dat zichtbaar wordt in de klaprozen die uit de bodem omhoog komen. Fascinerend.

Bij dit schilderij stond een bankje. Alle mensen die op dat bankje zaten zeiden helemaal niets, keken alleen, in volledige stilte. Stilte, het mooiste compliment dat deze kunstenaar kan krijgen want die stilte zegt alles over de grootsheid van zijn werk. Kiefer, een genie.

Mijn woede

Diep van binnen voel ik dat ik persoonlijk er alles aan moet doen om de PVV te bestrijden. Maar niet alleen de PVV ook Mark Rutte (al vind ik hem sympathiek en gedreven) en Maxim Verhagen (de grootste machtwellusteling die ik nu ken). Gisteren viel Wilders in zijn eigen val. Hij heeft iedereen verdacht gemaakt, vaak met dubieuze uitspraken, over zijn law en order en wat nu? De PVV-fractie kent de bekenden schurken die afkomen op zo'n partij om eens lekker 'te meppen' op alles wat links is of moslim. Lucassen had seks met vrouwen die het eigenlijk niet wilde, loog daarover tegen Wilders en is veroordeeld. Sharpe heeft met zijn bedrijf in Hongarije de zaak behoorlijk opgelicht, maar och..het deed er niet toe, zei hij gisterenmiddag. Richard de Mos gaf aan ooit schoolhoofd te zijn geweest maar heeft amper zijn schooldiploma zelf gehaald. En wat doet Geert.....excuses maken en verder zeggen dat er niets aan de hand is. Geert schreeuwde moord en brand over de dubbele nationaliteit van Albyrak en Abouttaleb, maakte Arib verdacht omdat zij werkte voor een mensenrechtenorganisatie. Maar Geert vond het wel best de dubbele nationaliteit van de staatssecretaris Veldhuizen van Zanten, plots was het geen probleem meer.

Deze diepe hypocrisie moet met alle middelen bestreden worden. Het maakt mij woedend, maar een woede die zich omzet in een drive om er alles aan te doen mee te helpen dit kabinet naar de afgrond te duwen. Gelukkig duwt Geert zelf vrolijk mee. Zijn geloofwaardigheid gaat ten onder. Ooit zullen toch de mensen wel begrijpen wat ze met deze man in huis hebben gehaald? Of blijven de mensen gewoon dom?

In het NRC stond vandaag een uitstekende column van Femke Halsema (lezen dus!!) over de PVV. Halsema zegt: 'Het patroon is telkens hetzelfde: andersdenkenden hebben kwalijke, geheime motieven die alleen door de PVV worden onthuld, zij zijn niet te vertrouwen en mogen daarom naar harteloos worden neergesabeld. Zelden of nooit wordt daar enig bewijs bijgeleverd.' In deze krant zegt Frits Abrahams in zijn column: Geert Wilders noemt ontucht pas ontucht als het gepleegd is door niet-PVV-ers.' Deze ratten houden ons land in hun macht. Ratten moet je verdelgen. Dit land heeft juist een elite nodig. Jammer dat Mark Rutte zich zo heeft ingelaten met Wilders.

Gewoon zondag

Het is zondag. Het regent buiten. Ik word wakker rond 7.45 u. Bijzonder laat voor mij die normaal door de week om 5.30 u. opstaat. Ik pak het nieuwste boek van Arnon Grunberg en ga door waar ik gebleven ben. In Roland Oberstein zie ik elementen terug die ik herken. Ergens een drive in je hebben waar alles of veel voor moet wijken, zelfs de liefde lijkt dan een extraatje in plaats van het centrum.
Na een half uurtje besluit ik uit bed te gaan. Ik wil nog veel gaan doen vandaag. Werk voor school, kranten lezen, boeken lezen. Onder de douche hoor ik de telefoon gaan. Ik kan er nu niet bij en besluit na het afdrogen maar eens te gaan kijken. Ik zie het al, mijn dag zal anders gaan verlopen dan verwacht. Bepaalde mensen doen een beroep op je. In de loop van de ochtend belt mijn dochter. Ze wil de katten komen zien vandaag. Hoewel ik er eigenlijk geen tijd voor heb besluit ik al snel het haar toe te zeggen en zo rijd ik vlak naar de middag naar mijn dochter. Ze is dolblij om Harry en Jannus te gaan knuffelen. Een uur is ze bij mij, waarna ik haar terugbreng. Bij het terugrijden even langs de supermarkt. Ik vind het nu heel normaal om bij een supermarkt binnen te stappen op zondag. De maatschappelijke ontwikkelingen gaan snel want twee of drie jaar geleden had ik daar niet aan gedacht. In de supermarkt zoek ik rustig mijn boodschappen. Ik mag Harry en Jannus daarbij niet vergeten. Ook zij hebben hun behoeftes.
Thuisgekomen achter mijn laptop gedoken. Klassieke muziek op (Harry en Jannus worden verantwoord opgevoed). Even naar facebook, de mails, de mails van school, daarna enkele zaken voor deze week voorbereid. Allemaal niet spannend maar voor mij rustgevend. Het is een gewone zondag hier in mijn 'eigen kloostercel'. Vanavond wacht Studio Sport. Niet te missen.

Aan 'de blog'

Eindelijk, ik ben aan 'de blog'. Wie tegenwoordig niet aan 'de blog' is loopt toch al weer aardig achter. Tenminste dat vindt men. Zeker de jongere generatie vindt alles via de computer heel normaal. Ik ben 44 en voel mij op dit terrein een halve gehandicapte. Facebook heb ik al ontdekt, twitter vind ik maar een raar fenomeen en bloggen eigenlijk ook. Wat ga je doen met bloggen? Die vraag heb ik mijzelf gesteld en een antwoord heb ik niet gevonden. Ik wil diegenen die mijn blog lezen meenemen in mijn gedachtenwereld. In mijn verbazing over de wereld. In mijn dagelijkse leven sta ik vaak te kijken wie de mens nu is of hoe de mens zichzelf voordoet zoals ze willen zijn. Ik sta ook met verbazing te kijken naar dat eeuwige gemopper van mensen, naar alles wat de ander niet goed doet. Zonder enige schroom laten ze daarbij hun eigen rol verdwijnen. De mens, een wezen, dat zichzelf verliest. Een wezen dat bij mijn op de lachspieren werkt, maar ook woedend kan maken over al die domheid en volgzaamheid. Wie durft er echt in zijn eigen spiegel te kijken? Arnon Grunberg zal een reisgenoot van mij worden, net als Jean-Paul Sartre.

Maar wie ben ik? Ik ben net zoals alle andere mensen. Geneigd naar het goede en het kwade. Stuiterend door het leven. Vader van een dochter die alle trekjes van haar vader ziet en zelf ook die trekjes kan vertonen. Aegidia mijn eigen spiegel en confrontatie. Gelukkig heb ik sinds kort twee huisgenoten: Harry en Jannus. Twee katers die de betrekkelijkheid van de mens ten volle laten zien. Ze zullen wel vaak gaan opduiken in 'Het dagelijkse leven.'